Burn-out is nog steeds taboe ?

Home » Burn-out is nog steeds taboe ?

dec 6, 2015 | burn-out, Varia | 8 reacties

burnout

Burnout is niet meer taboe?

Je kan geen krant openslaan, op TV er is wellicht elke dag wel een gezondheidsprogramma die er een item aan wijdt, sociale media staat er vol van, boeken over burn-out vullen rekken in de betere boekhandel. Een “google- search” van het simpele woordje “burn-out” gaf me net 41,7 miljoen hits… en dat was dan nog maar op 1 schrijfwijze….

Ik hoor vaak in mijn omgeving: “Het taboe rond burn-out is nu toch echt doorbroken, het is volledig bespreekbaar, het is geen taboe meer.”

Even kort de betekenis van taboe:

“Onbespreekbaar onderwerp; iets wat niet mag”

“Een taboe is iets dat wordt beschouwd als ongepast om te gebruiken, te doen of over te spreken”

“Iets waar niet of heel erg weinig over gesproken of geschreven wordt”

Vanuit deze betekenis zou men denken, yes, burn-out is niet meer taboe!

Daar ben ik het niet mee eens.

Burn-out heeft voor mij nog altijd een sluier van taboe over zich, net zoals alcoholisme en drugsverslaving dat heeft.

Het is waar dat er veel over geschreven wordt, dat burn-out als gespreksonderwerp een normaal iets is geworden. Ik weet niet hoe het in de andere landen is, maar in België en Nederland gaat het alleszins vlotjes over de tong. Als je echter eens wat dieper gaat kijken naar wie er erover spreekt en voor wie het geen taboe meer zou zijn dan is het volgens mij nog wel een groot taboe.

Wie spreekt er namelijk ongedwongen over burn-out?

Ik kijk hierbij ook naar mezelf. Ik ben pas zeer open over mijn burn-out beginnen praten nadat ik al een groot deel van mijn hersteltraject achter de rug had.

Wie praat / schrijft er gemakkelijk over en doorbreken zo een stuk het taboe?

– wetenschappers die onderzoek doen naar burn-out

– bekende Vlamingen die het lef hebben om ermee naar buiten te komen

getuigenis burn-out taboe– professionals die als coach burn-out patiënten begeleiden

– onwetenden die burn-out als een excuus gebruiken en te snel een kleine “dip” als burn-out bestempelen

Wie zwijgt erover in alle talen? Voor wie is het nog wel een taboe?

– Zij die in burn-out zijn, het niet of half beseffen en bij wie geen haar op hun hoofd eraan denkt om het toe te geven uit schaamte, schuldgevoel.

– Zij die een partner of naast familielid hebben die met burn-out thuis ziek is

– Zij die net “de crash” hebben doorleefd en thuis zijn, een diagnose van burn-out hebben gekregen, zich een wrak voelen, maar die het woord “burn-out” niet over de lippen krijgen

Ik heb burn-out in 1 adem genoemd met alcoholisme en drugverslaving omdat ik een hele reeks paralellen zie

  • de ziekte sluipt stilletjes in je leven, traag en wordt gedragen over jaren
  • de ziekte teert vaak op laag zelfvertrouwen en laag zelfbeeld
  • de aandoening wordt vaak geassocieerd, niet altijd terecht, met depressiviteit
  • patiënten negeren jaren de signalen van hun lichaam
  • mensen voelen zich schuldig als de diagnose gesteld wordt
  • ze schamen zicht dat het hen overkomt
  • men heeft vaak een langere periode van ontkenning
  • het heeft een enorme impact op relaties zowel privé als professioneel
  • ze kunnen niet herstellen zonder externe hulpbronnen
  • er is altijd een blijvend restletsel
  • nazorg is nodig voor de rest van het leven

De zelfde taboe sfeer is er voor burn-out, alcoholisme en drugverslaving.

Er wordt veel over burn-out geschreven, gesproken in de media en menig bekend persoon doet zijn verhaal. En dat is schitterend. Elk van die acties geeft een extra barst in het taboe. Toch kan je niet veralgemenen: voor de ene is het taboe echt doorbroken, voor de andere is er nog geen barstje in te zien.

Ik ben ervan overtuigd dat de openheid rond burn-out in de media een positief effect heeft en mensen helpt om beter te begrijpen wat het is. Dat deze openheid mensen aanspoort om zelf sneller de juiste actie te nemen, de detectie van potentiele burn-out in de omgeving bevordert. We moeten dit absoluut bespreekbaar houden, we mogen niet in de val trappen en denken dat het taboe wel doorbroken is voor iedereen.

Ik vrees nog steeds dat, als we burn-out als volledig uit de taboesfeer beschouwen, burn-out patiënten (voor zij die het nog niet hebben ingezien) zullen blijven doorwerken in hun uitgeputte toestand omdat voor hen de taboe drempel er nog steeds is. Ze wellicht hardnekkig de symptomen van hun lichaam blijven negeren en te ver gaan zodat een mega-crash onvermijdelijk is en ze effectief in langdurig burn-out-ziekteverlof terecht komen.

Ga er dus niet vanuit dat burn-out geen taboe meer heeft, gebruik burn-out niet als excuus, noem niet elke werkdip burn-out, neem het au sérieux en maak/hou het bespreekbaar.

Mijn oproep: blijf schrijven, blijf er programma’s over maken, blijf getuigen en werk nog meer rond preventie in het bedrijfsleven. Zorg dat medewerkers de juiste informatie krijgen zodat ze de symptomen kunnen herkennen bij zichzelf en hun collega’s en er effectief, zonder taboe, kunnen over spreken, zodat de drempel naar echte hulp wordt verlaagd.

Wil je weten of je in de gevaren zone zit? Verschillende tests kan je gratis online doen, ze geven jou een indicatie. Een aanrader is de burn-out test van “The Burnout Bureau”.

Ik lees graag jullie reacties via comments onderaan deze blog.

 

Burnout is not a condition that gets better by  being ignored. Nor is it any kind of disgrace” – Herbert J. Freudenberger –